Als een mens zelf een uitdaging zoekt, dan moet hij local, fast forward reizen in India. De meeste weekends beginnen hier op een vrijdagavond met een nachtelijke bus- of treinrit richting alles wat niet in de buurt van Jaipur is. 3 weken geleden bijvoorbeeld vroegen enkele Franse studenten mij om mee te gaan naar Haridwar en Risikesh. Het eerste is een heilige stad langs de Ganges en het tweede een Hippie-stadje dat een beetje verderop in de bergen ligt. Het leek me een leuk en goed idee om mee te gaan.
Later bleek dat er tijdens de maand april een heilig festival plaatsvindt in Haridwar waarbij alle Hindoes een bad nemen in de Ganges. Gezellig en religieus tot op het bot natuurlijk, en meteen ook een heuse belevenis om zoiets te mogen meemaken. Maar langs de andere kant moeten al die Hindoes eerst wel in Haridwar geraken (en later trekken ze massaal ook nog eens naar Risikesh). Wat ervoor zorgde dat deze trip meteen ook onvergetelijke taferelen opleverde. De busrit naar Haridwar was ‘ok’ (misschien wel mijn beste busrit tot nu toe in India, veel plaats, de mogelijkheid om goed te slapen,...), alleen de verkeerschaos op het einde was wat ‘Indisch onconstructief’. De trip van Haridwar naar Risikesh daarentegen verliep veel chaotischer; het onvermogen van de Indiër om niet in een rij te staan in het treinstation en gewoon een beetje te staan drummen voor het loket is onvoorstelbaar. We stonden elk aan een ander loket, maar van de vijf personen is er maar één iemand in geslaagd om het loket te bereiken (met behulp van een vriendelijke Indiër), de rest van ons deed zelfs de moeite nog niet om halfweg te geraken. De treinrit zelf hebben we doorgebracht in de wagon voor vrouwen en oudere personen, omdat dat de enige plek was waar ten minste nog een beetje plek was. En de trein in Risikesh verlaten verliep weer eens in een gezellige Indian-style-onconstructieve-tot-op-het-bot manier. Terwijl al de vrouwen gepakt en gezakt klaarstonden om de trein te verlaten, probeerden reizigers vanop het perron zich in een omgekeerde weg doorheen de vrouwen te wringen. Met veel heen-en-weer geroep als gevolg, maar dan toch zegevierde het gezond verstand om eerst iedereen van de trein te laten vooraleer ze de trein opstormden.
Risikesh is een hippie-stadje waar The Beatles ooit nog gemediteerd hebben en vele westerlingen hun voorbeeld gevolgd hebben. Een stad vol hippie-westerlingen was niet meteen mijn ding. Een ‘German-bakery’ vol westerse hippies, op zoek naar zichzelf en compleet hippie-style een beetje Hindi-liederen tokkelen op een gitaar, allemaal happy, slappy, go with the flow, harde en bleke croissants eten... Neen, geef mij dan maar het Indisch restaurant (hier op wandelafstand in Jaipur) om een beetje local, spicy food te eten. Ook al word je daar bediend door kinderen, het heeft iets authentieker.
De week na Risikesh heb ik een hele week ‘on the road’ handicraft projecten bezocht van de NGO. Een klein plattelandsdorpje (3 dagen) waar ze de ‘Kaavad’ maken, een story-bord dat alleen hier, in dit dorpje gemaakt wordt. En een grotere toeristischere stad (Udaipur) om een ‘miniature painting’-project te bezoeken. En dit allemaal met de bedoeling om foto’s te nemen van de producten voor de catalogus en sociale werkers te interviewen voor de ‘vergelijkende studie tussen de het ideale fair trade concept en de realiteit’. Ondertussen vertelde de vrouwelijke sociale werkster ook over haar gearrangeerd huwelijk, het feit dat haar man 2000 km verder woont, kregen we pure chili met bonen en chapati te eten en was het dessert ‘paan’. De sociale werkster nam ons om 5 uur in de ochtend ook mee om te wandelen door het dorpje, om wat later 200 meter te joggen op de snelweg.
En afgelopen week zijn we langsgeweest bij ‘Fair Trade Forum India’, één van de grootste organisaties in India die werkt rond fair trade en die ons de opdracht heeft gegeven om een ‘baseline study’ en een ‘gap analyse’ te maken. Ze hebben ons ook uitgenodigd op een conferentie in Delhi volgend weekend.
En zo houden we ons bezig, en blijven we meteen ook rondreizen in India. Een geweldig land met zijn speciale gewoontes en met zijn vermogen om elke dag iets vernieuwend uit zijn hoed te toveren of zijn vermogen om elke dag iets te veranderen. Zelf noemen we het altijd weer een ‘kindersurprise’ en het Franse meisje zegt dan weer altijd ‘it’s a joke’.
India is geweldig!
Tot binnen een maand
Koen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten