Alleen al om een zicht te krijgen op al hun verschillende projecten zou ik meer dan 1 maand nodig hebben (onbegonnen werk dus). JKSMS telt ongeveer zo’n 48 verschillende projecten, van een shelter home voor straatkinderen tot interculturele uitwisselingen met verschillende buitenlandse partnerorganisaties (bijvoorbeeld een theatergezelschap uit Frankrijk die workshops organiseert met JKSMS om theater te brengen in verschillende sloppenwijken).
Daarnaast heeft de organisatie één hoofdkwartier, ‘the office’, waar alles gebeurt, waar iedere sociaal werker naartoe komt om formulieren, dossiers uit te schrijven of waar alle vergaderingen plaatsvinden. Aan het hoofd van de NGO staat één man, Kamal – en om het geheel Indisch te maken voegen we er meteen ook ‘ji’ aan toe, uit respect – Kamal ji is het aanspreekpunt voor iedereen in de organisatie en daarmee meteen ook een druk bezet persoon.
Toen ik in februari aankwam bij de NGO was de persoon die me 4 maanden zou begeleiden druk bezig met het organiseren van een workshop voor een Franse partnerorganisatie die op bezoek was. Waardoor het hem aan tijd ontbrak om me volledig wegwijs te maken in de organisatie en ik hoofdzakelijk op mezelf was aangewezen. Wat betekent, zelf mensen aanspreken, zelf om uitleg bij verschillende projecten vragen, zelf een zicht op de organisatie krijgen, zelf verschillende projecten bezoeken en vooral zelf opzoek gaan naar “werk”.
Ik kan mij inbeelden dat bij een stage in België het werk – bij wijze van spreken - in de voeten van de stagair geworpen wordt, maar wanneer dat niet zo is. Wanneer het land, de cultuur en de taal helemaal anders is, is het niet evident om dan nog eens “het werk te zien”. Het heeft me twee – interessante - weken van rondzwerven in de NGO gekost, een zicht krijgen op wat ze doen en verschillende dingen met mijn eigen ogen zien, zonder er alleen over te lezen in hun ‘yearly reports’. Tijdens deze eerste weken heb ik wat tijd doorgebracht met de kinderen in het shelter home, verschillende sloppenwijken in Jaipur bezocht, het ‘culture and development centre’ dat in aanbouw is bezocht en wat workshops voor de Fransen meegevolgd.
Tijdens mijn derde week kwam ik in contact met één van de sociaal werkers, Mohan, iemand die werkt op de ondersteuning en begeleiding van verschillende ‘artisans’, handicraft makers die typische Rajasthan streekproducten maken. Juwelen, kettingen, ringen, schoenen, armbanden, enz. Één van de noden waar hij mee zat was het feit dat hij graag wat meer zou willen werken op het concept van fair trade.
Waarmee we meteen ook wat werk voor onszelf gevonden hadden. Samen met een andere Franse intern zou ik werken op het concept van fair trade en nadenken over hoe JKSMS hierop zou kunnen werken. De eerste stap hiervoor was het uitschrijven van een ‘communication plan’. Wat is fair trade? En hoe zorg je ervoor dat het concept overgebracht wordt op de verschillende nivaeus binnen en buiten de organisatie.
Wanneer het communicatie plan een feit was werd er een meeting georganiseerd met twee projectcoordinators en verschillende projectmedewerkers om het fair trade concept te bespreken en te bekijken hoe ze er in de toekomst op zouden kunnen verder werken. De meeting zou om 14 uur beginnen en Kamalji had uitdrukkelijk gevraagd om op hem te wachten, hij zou er graag bij zijn. Maar om 14 uur was hij natuurlijk nergens te bespeuren. Ook niet om 15 uur en ook niet om 16 uur. Waardoor het niet veel zin had om nog verder te wachten of rond te bellen. We hadden dit wachten namelijk al eens eerder meegemaakt, en eigenlijk is wachten hier in India meer regel dan uitzondering. Vijf minuten worden hier al makkelijk twee uur en als men in India zegt ‘I’m on my way to the office’ heb ik het gevoel dat je in Europa nog rustig van België naar Zuid-Frankrijk kan rijden.
Je geeft jezelf hier in India maar beter een interessante bezigheid. Wanneer omstreeks 18 uur, iedereen in de meeting begon rond te lopen, te telefoneren en naar huis wou, hebben we de meeting maar wijselijk verplaatst naar een latere datum. Ondertussen zouden wij (de Franse intern en ikzelf) werken op een vergelijking tussen het ideale fair trade concept en de realiteit. De realiteit van de handicraft makers. Ondertussen proberen we ook te zoeken naar nieuwe afzetmarkten, zodanig dat de ‘handicraftmakers’ meer orders krijgen en meer producten kunnen verkopen. Daarvoor proberen we een catalogus te maken van alle verschillende producten en overheidsshops te overtuigen om hun producten te verkopen.
