Memorabele weken

Als een mens zelf een uitdaging zoekt, dan moet hij local, fast forward reizen in India. De meeste weekends beginnen hier op een vrijdagavond met een nachtelijke bus- of treinrit richting alles wat niet in de buurt van Jaipur is. 3 weken geleden bijvoorbeeld vroegen enkele Franse studenten mij om mee te gaan naar Haridwar en Risikesh. Het eerste is een heilige stad langs de Ganges en het tweede een Hippie-stadje dat een beetje verderop in de bergen ligt. Het leek me een leuk en goed idee om mee te gaan.

Later bleek dat er tijdens de maand april een heilig festival plaatsvindt in Haridwar waarbij alle Hindoes een bad nemen in de Ganges. Gezellig en religieus tot op het bot natuurlijk, en meteen ook een heuse belevenis om zoiets te mogen meemaken. Maar langs de andere kant moeten al die Hindoes eerst wel in Haridwar geraken (en later trekken ze massaal ook nog eens naar Risikesh). Wat ervoor zorgde dat deze trip meteen ook onvergetelijke taferelen opleverde. De busrit naar Haridwar was ‘ok’ (misschien wel mijn beste busrit tot nu toe in India, veel plaats, de mogelijkheid om goed te slapen,...), alleen de verkeerschaos op het einde was wat ‘Indisch onconstructief’. De trip van Haridwar naar Risikesh daarentegen verliep veel chaotischer; het onvermogen van de Indiër om niet in een rij te staan in het treinstation en gewoon een beetje te staan drummen voor het loket is onvoorstelbaar. We stonden elk aan een ander loket, maar van de vijf personen is er maar één iemand in geslaagd om het loket te bereiken (met behulp van een vriendelijke Indiër), de rest van ons deed zelfs de moeite nog niet om halfweg te geraken. De treinrit zelf hebben we doorgebracht in de wagon voor vrouwen en oudere personen, omdat dat de enige plek was waar ten minste nog een beetje plek was. En de trein in Risikesh verlaten verliep weer eens in een gezellige Indian-style-onconstructieve-tot-op-het-bot manier. Terwijl al de vrouwen gepakt en gezakt klaarstonden om de trein te verlaten, probeerden reizigers vanop het perron zich in een omgekeerde weg doorheen de vrouwen te wringen. Met veel heen-en-weer geroep als gevolg, maar dan toch zegevierde het gezond verstand om eerst iedereen van de trein te laten vooraleer ze de trein opstormden.

Risikesh is een hippie-stadje waar The Beatles ooit nog gemediteerd hebben en vele westerlingen hun voorbeeld gevolgd hebben. Een stad vol hippie-westerlingen was niet meteen mijn ding. Een ‘German-bakery’ vol westerse hippies, op zoek naar zichzelf en compleet hippie-style een beetje Hindi-liederen tokkelen op een gitaar, allemaal happy, slappy, go with the flow, harde en bleke croissants eten... Neen, geef mij dan maar het Indisch restaurant (hier op wandelafstand in Jaipur) om een beetje local, spicy food te eten. Ook al word je daar bediend door kinderen, het heeft iets authentieker.

De week na Risikesh heb ik een hele week ‘on the road’ handicraft projecten bezocht van de NGO. Een klein plattelandsdorpje (3 dagen) waar ze de ‘Kaavad’ maken, een story-bord dat alleen hier, in dit dorpje gemaakt wordt. En een grotere toeristischere stad (Udaipur) om een ‘miniature painting’-project te bezoeken. En dit allemaal met de bedoeling om foto’s te nemen van de producten voor de catalogus en sociale werkers te interviewen voor de ‘vergelijkende studie tussen de het ideale fair trade concept en de realiteit’. Ondertussen vertelde de vrouwelijke sociale werkster ook over haar gearrangeerd huwelijk, het feit dat haar man 2000 km verder woont, kregen we pure chili met bonen en chapati te eten en was het dessert ‘paan’. De sociale werkster nam ons om 5 uur in de ochtend ook mee om te wandelen door het dorpje, om wat later 200 meter te joggen op de snelweg.

En afgelopen week zijn we langsgeweest bij ‘Fair Trade Forum India’, één van de grootste organisaties in India die werkt rond fair trade en die ons de opdracht heeft gegeven om een ‘baseline study’ en een ‘gap analyse’ te maken. Ze hebben ons ook uitgenodigd op een conferentie in Delhi volgend weekend.

En zo houden we ons bezig, en blijven we meteen ook rondreizen in India. Een geweldig land met zijn speciale gewoontes en met zijn vermogen om elke dag iets vernieuwend uit zijn hoed te toveren of zijn vermogen om elke dag iets te veranderen. Zelf noemen we het altijd weer een ‘kindersurprise’ en het Franse meisje zegt dan weer altijd ‘it’s a joke’.

India is geweldig!

Tot binnen een maand
Koen

Stageverslag

Alleen al om een zicht te krijgen op al hun verschillende projecten zou ik meer dan 1 maand nodig hebben (onbegonnen werk dus). JKSMS telt ongeveer zo’n 48 verschillende projecten, van een shelter home voor straatkinderen tot interculturele uitwisselingen met verschillende buitenlandse partnerorganisaties (bijvoorbeeld een theatergezelschap uit Frankrijk die workshops organiseert met JKSMS om theater te brengen in verschillende sloppenwijken).

Daarnaast heeft de organisatie één hoofdkwartier, ‘the office’, waar alles gebeurt, waar iedere sociaal werker naartoe komt om formulieren, dossiers uit te schrijven of waar alle vergaderingen plaatsvinden. Aan het hoofd van de NGO staat één man, Kamal – en om het geheel Indisch te maken voegen we er meteen ook ‘ji’ aan toe, uit respect – Kamal ji is het aanspreekpunt voor iedereen in de organisatie en daarmee meteen ook een druk bezet persoon.

Toen ik in februari aankwam bij de NGO was de persoon die me 4 maanden zou begeleiden druk bezig met het organiseren van een workshop voor een Franse partnerorganisatie die op bezoek was. Waardoor het hem aan tijd ontbrak om me volledig wegwijs te maken in de organisatie en ik hoofdzakelijk op mezelf was aangewezen. Wat betekent, zelf mensen aanspreken, zelf om uitleg bij verschillende projecten vragen, zelf een zicht op de organisatie krijgen, zelf verschillende projecten bezoeken en vooral zelf opzoek gaan naar “werk”.

Ik kan mij inbeelden dat bij een stage in België het werk – bij wijze van spreken - in de voeten van de stagair geworpen wordt, maar wanneer dat niet zo is. Wanneer het land, de cultuur en de taal helemaal anders is, is het niet evident om dan nog eens “het werk te zien”. Het heeft me twee – interessante - weken van rondzwerven in de NGO gekost, een zicht krijgen op wat ze doen en verschillende dingen met mijn eigen ogen zien, zonder er alleen over te lezen in hun ‘yearly reports’. Tijdens deze eerste weken heb ik wat tijd doorgebracht met de kinderen in het shelter home, verschillende sloppenwijken in Jaipur bezocht, het ‘culture and development centre’ dat in aanbouw is bezocht en wat workshops voor de Fransen meegevolgd.

Tijdens mijn derde week kwam ik in contact met één van de sociaal werkers, Mohan, iemand die werkt op de ondersteuning en begeleiding van verschillende ‘artisans’, handicraft makers die typische Rajasthan streekproducten maken. Juwelen, kettingen, ringen, schoenen, armbanden, enz. Één van de noden waar hij mee zat was het feit dat hij graag wat meer zou willen werken op het concept van fair trade.

Waarmee we meteen ook wat werk voor onszelf gevonden hadden. Samen met een andere Franse intern zou ik werken op het concept van fair trade en nadenken over hoe JKSMS hierop zou kunnen werken. De eerste stap hiervoor was het uitschrijven van een ‘communication plan’. Wat is fair trade? En hoe zorg je ervoor dat het concept overgebracht wordt op de verschillende nivaeus binnen en buiten de organisatie.

Wanneer het communicatie plan een feit was werd er een meeting georganiseerd met twee projectcoordinators en verschillende projectmedewerkers om het fair trade concept te bespreken en te bekijken hoe ze er in de toekomst op zouden kunnen verder werken. De meeting zou om 14 uur beginnen en Kamalji had uitdrukkelijk gevraagd om op hem te wachten, hij zou er graag bij zijn. Maar om 14 uur was hij natuurlijk nergens te bespeuren. Ook niet om 15 uur en ook niet om 16 uur. Waardoor het niet veel zin had om nog verder te wachten of rond te bellen. We hadden dit wachten namelijk al eens eerder meegemaakt, en eigenlijk is wachten hier in India meer regel dan uitzondering. Vijf minuten worden hier al makkelijk twee uur en als men in India zegt ‘I’m on my way to the office’ heb ik het gevoel dat je in Europa nog rustig van België naar Zuid-Frankrijk kan rijden.

Je geeft jezelf hier in India maar beter een interessante bezigheid. Wanneer omstreeks 18 uur, iedereen in de meeting begon rond te lopen, te telefoneren en naar huis wou, hebben we de meeting maar wijselijk verplaatst naar een latere datum. Ondertussen zouden wij (de Franse intern en ikzelf) werken op een vergelijking tussen het ideale fair trade concept en de realiteit. De realiteit van de handicraft makers. Ondertussen proberen we ook te zoeken naar nieuwe afzetmarkten, zodanig dat de ‘handicraftmakers’ meer orders krijgen en meer producten kunnen verkopen. Daarvoor proberen we een catalogus te maken van alle verschillende producten en overheidsshops te overtuigen om hun producten te verkopen.

Een sprookje

Once upon a time…
in een land hier heel ver vandaan, leefde er een heleboel mensen samen in één een huis. Een huis waarin de laptop Koning is en het delen van memorysticks meer regel dan uitzondering is. Tot verschillende virussen de boel overnamen en de laptops al snel geinfecteerd geraakte.

U kan het al raden… mijn laptop moest eraan geloven. Eerst viel de antivirus uit, vervolgens werd het onmogelijk om een nieuwe te installeren en tot slot kon ik mijn e-mails niet meer lezen en geraakte ik niet meer defitg op het internet. Met als gevolg dat ik willens nielens, een zondag, maandag en dinsdag opgeofferd heb om de laptop gefixxed te krijgen. En ooja, ondertussen probeerde ik wat te werken aan het stageproject natuurlijk.

Zondag begon veelbelovend, de dag ervoor waren we namelijk enkele pinten gaan drinken in de donkerste kroeg van Jaipur, “Punjab Hotel”. De sluitingstijd is er een ware aanrader, om 23 uur gaat de boel dicht. Wat betekent dat de politie er hardhandig langskomt, een jeep, vijf obscure politieagenten gewapend met stokken en een hoop zatte Indiers. Anyway, we hadden zondagmorgen dus een beetje hoofdpijn. Net de dag waarop ik eindelijk eens in een zwembad wou springen en mijn laptop wou laten fixxen.

De laptop fixxen betekent naar een computerwinkel hollen, vertellen wat ze moeten doen en beginnen afpingelen op de prijs (we zijn gestart met 1200 Rps en geeindigd met 800Rps, wat nog altijd te veel is maar soit). Het zag er mij een betrouwbare shop uit, dus had ik niet veel zin om er te blijven rondhangen. Maar ik had ook niet genoeg tijd om naar het zwembad te trekken, dus besloot ik maar om wat rond te kuieren in een drukkere straat van Jaipur, net buiten het toeristische centrum. M.I. Road.

Een gezellige boel daar, en zeker een aanrader als ‘foreigner’, al is het maar om een praatje te slaan met een fietsriksja-driver of aangesproken te worden door de vele Indiërs aldaar. Het is niet dat ik er mij aan erger, soms vallen ze best wel mee. En als je een beetje sociaal ingesteld bent beleef je daar de tijd van je leven. Ik herriner me nog drie gesprekken, de fietsriksja-driver, iemand die me ging meenemen naar zijn “private-dancing full of private woman” en nog iemand anders die me perfect kon zeggen wie ik was, in welk huis ik verbleef, bij welke mensen, met wie ik mijn kamer deelde, etc. en hij noemde zichzelf Goeroe. Gelukkig ging het om de Indische vriend van een huisgenoot, een Indiër die er blijkbaar de gewoonte van maakte om met iedere foreigner een gesprek te beginnen.

Maar goed, mijn laptop, buiten het installeren van een sloome windowsXP-versie en slechts drie drivers hadden ze hun werk niet meteen vlekkeloos gedaan. Dus konden ze nog is helemaal opnieuw beginnen en ik zou de dag erna nog eens langskomen. Tevergeefs weliswaar, waardoor er niks anders opzat dan al mijn geld terug te vragen en een andere shop te zoeken. Een officiële Acer-shop deze keer en ik zou nauwgezet toekijken wat hij allemaal doet. We begonnen alweer met 1200 Rps en we eindigde weer met 800 Rps. En we zagen dat het goed was. Tijdens het formatteren en downloaden van de drivers heb ik de shopman verteld over België, wat ik van India vind en wat ik hier doe. De gebruikelijke chit-chat dus.

Ondertussen is de liefde tussen mij en mijn laptop over, ik ben al mijn muziek en documenten kwijt, de goesting om nog veel op een laptop te tokkelen is voorbij en Windows 7 (de nieuwe boel die ze geinstalleerd hebben) is een beetje iets waar ik niet veel van snap.

Maar goed, de nieuwe missie is: de laptop volproppen met Hindi muziek, een weekend doorbrengen in de woestijn en nog een ander weekend doorbrengen in Mumbai. Stageverhalen zijn voor een andere keer. Al kan ik wel vertellen dat we bezig zijn met een ‘communication-plan’ om te werken rond fair trade. Op verschillende niveau’s (intern met social workers, coordinators en extern voor kopers en verkopers).

Tot de volgende
Koen

Koen leert Hindi

Twee weken India (dat levert me meteen ook een duif op, we zijn de weddenschap niet vergeten) en we beginnen toch al een beetje gesetteld te raken. Gesetteld in de zin dat we de eerste indrukken een beetje verwerkt hebben, dat we gewoon worden aan de cultuur, het afpingelen op de riksja, het pikante eten en de verschillende gewoontes van de Indiër. Verder blijft elke dag telkens opnieuw een compleet avontuur en weet je op voorhand nooit wat er gaat gebeuren of waar je gaat belanden.

De stage is een zoektocht doorheen een NGO waarvan ik niks afweet, mijn stagebegeleider heeft afgelopen twee weken bijvoorbeeld een workshop gegeven aan enkele Fransen. Waardoor hij niet in Jaipur was en ik mijn weg zelf een beetje moest zoeken. In België zou zoiets makkelijk lukken, maar in een land waar je de taal niet machtig bent en ze je de taken niet in uw schoot werpen is zoiets iets compleet anders. Deze eerste twee weken waren dan ook iets tussen ‘naar het bureau gaan en mensen lastig vallen om mee projecten te gaan bezoeken’ (verschillende centra in de buurt van Jaipur, sloppenwijken en de buurt van het treinstation), en ‘kinderen entertainen in een opvanghuis’. We zijn er toch in geslaagd om hen het spel Uno uit te leggen, muziek met hen te maken, hen Engels te leren terwijl ze mij Hindi leren, simpele spelletjes te spelen, kleuren, tekenen, cricket spelen, enz. Maar veel voldoening haal ik daar niet uit. Ik ben naar hier gekomen om net iets meer te doen, en ik hoop er dan ook om er volgende week met mijn stagebegeleider iets aan te doen. Ondertussen zijn er ook twee Franse meisjes aangekomen die even lang als mij stage zullen lopen bij dezelfde NGO, en misschien dat we samen aan iets gaan werken.

Verder heb ik in de weekends twee steden in de buurt van Jaipur bezocht en ben ik met enkele huisgenoten naar de Taj Mahal getrokken. We zijn op een huwelijk beland en hebben al héél véél nieuwe mensen leren kennen.

India is een heel leuk en interessant land, op geen enkele manier te vergelijken met iets westers: het verkeer is chaotisch, de voorrang bepalen ze op basis van de luidste toeter, ze schuddebollen met hun hoofd als ze ‘ja’ bedoelen, alles is vegetarisch of slechts hier en daar een beetje kip, ze hebben een ander Engels accent, enz. Ik hou ervan, ik geniet ervan, ik vind hun vegetarisch eten geniaal, grandioos lekker en alles valt hier heel goed mee.

En er is hier nog zoveel te ontdekken!

Ik hou jullie op de hoogte en heel vele groeten
Koen

05-02-2010

Hallo,

Koen zit in Jaipur! de zon is net verdwenen en in België zou het - als ik mijn laptop mag geloven – 13.30 uur moeten zijn. In mijn wereld is het 18 uur en eigenlijk hoog tijd om iets in mijn bek te rammen. Mijn vlucht is - op 2 uur vertraging na - goed verlopen. Het enige nadeel daarvan was wel dat ik niet rond middernacht maar eerder rond een uur of 2 aankwam.

Over de rest:
Hoe ik het voorbereid had:
Aankomen, valies ophalen, taxi-bestuurder opzoeken, naar hostel rijden en slapen!

Hoe het gelopen is:
Aankomen, valies ophalen, taxi-bestuurder niet vinden, bellen, nog is bellen, taxi-bestuurder komt vanuit één of andere bar gelopen, vertrekken, verkeerd rijden, blijven verkeerd rijden, opnieuw bellen, wegen die afgesloten zijn, Koene zegt: ‘everything ok?’, bestuurder: ‘problem, problem’. Uiteindelijk zijn we er dan toch geraakt en daarmee had ik ook al wat New Dellhi gezien. Ik heb er hooguit 3 uur geslapen en de volgende dag zijn ze me komen oppikken om de partnerorganisatie in New Delhi te bezoeken. Daarna hebben ze me op een bus naar Jaipur gezet.

Ik was eigenlijk niet van plan om nu al een bericht te posten. India is India, overweldigend op zijn manier, en als je alles ziet passeren van achter een busraam ziet het er zo’n speeltuin uit. Maar als je er midden in staat. Zoveel indrukken, zo weinig woorden.

Vandaag was ik van plan om met twee Chinezen naar Agra te gaan, maar doordat zij hun ticket al een tijdje op voorhand hadden gekocht en er geen plek meer vrij was op de trein, heb ik maar besloten om hier in Jaipur te blijven. Een beetje boodschappen te doen (ik heb een sim-kaart gekocht, dus degene die willen moeten maar naar mijn telefoonnr. vragen), rond te lopen, rond te rijden met de fietsriksja (want de motorriksja’s staken, de Indiërs betalen hen te weinig. Blijkt hier nogal vaak te gebeuren) en cricket te spelen met een paar kinderen.

Koene gaat India verder ontdekken en morgen aan wat sightseeing doen, de toeristische dingen van Jaipur opzoeken. Maandag begin ik met mijn stage.

Groeten
Koen
(en nu zit multifunctionele Koen ook al met noedels voor zich, dus het gaat vooruit!)

en nog meer multifunctionele Koen (foto's): http://cid-6a4931eeada8bc50.skydrive.live.com/browse.aspx/India

Januari 2010

Hallo iedereen,
Een mens moet zijn dromen najagen en niets is onmogelijk. Toen ik drie jaar geleden aan de opleiding sociaal werk begon droomde ik er al van om in mijn laatste jaar op buitenlandse stage te gaan. En kijk, drie jaar later ben ik klaar om voor vier maanden naar India te vertrekken!

De bedoeling van deze blog is om jullie - hoe kan het ook anders - een beetje op de hoogte te houden van mijn doen en laten in het verre India.

Alvast wat achtergrondinformatie:

Recept als inleiding
- Ingrediënten: grote hoeveelheden armen, enkele rijken, een middenklasse die stilaan meetelt, een bosje godsdiensten (veel hindoes en moslims, een snuifje christenen, een wolkje jaïnisten en tot slot voldoende sikhs en parsen), marxisten van de Chinese en de Russische school, Mahatma Ghandi, de Ghandi-clan, Nehru, fietsen, een atoombom, een spinnewiel…
- Keukengerei: een vrij goed draaiende democratie, religieus fanatisme binnen handbereik, een paar duizend jaar geschiedenis, kolonisatie door de Engelsen.
- Bereidingstijd: van de prehistorie tot nu. Alle ingrediënten grondig verdelen in kasten en onderkasten, laten marineren in een verstikkende hitte, regelmatig laten overstromen en beetje bij beetje het analfabetisme verwijderen, dat voortdurend komt bovendrijven. Nu en dan wat gezinsplanning toevoegen en de verhoudingen van het recept telkens weer wijzigen. Met onregelmatige tussenpozen doen zich gewelddadige opstanden voor. Weer laten inzakken. Kokend heet opdienen en versieren met enkele maharadja’s en heilige koeien.
- Tip van de kok: waarschuw je disgenoten dat India moeilijk of zelfs onbegrijpelijk kan overkomen. Niet makkelijk te verteren. Maar liefhebbers van verrassingen zullen zeker niet ontgoocheld zijn.

Identiteitskaart
- Hoofdstad: New Delhi
- Oppervlakte: 3 287 590 km² (107 keer groter dan België)
- Bevolking: 1103 miljoen, dus meer dan een miljard inwoners (geschat in 2005), waarvan 31% nog geen vijftien jaar oud is. De Verenigde Naties schatten dat India rond 2030 een reus zoals China (1?3 miljard in 2005) ingehaald zal hebben.
- Bevolkingsdichtheid: 324inwoners/km² (ongeveer evenveel als in België)
- Levensverwachting: 63 jaar
- Bevolking in de steden: 28%
- Alfabetiseringsgraad: 56,5 %
- Staatsvorm: federale republiek
- Voornaamste godsdiensten: hindoeïsme (82%), Islam (12%), christendom (2?3%), sikhisme (2%), boedhisme (0,8%) en jaïnisme (0,4%)
- Gemiddeld inkomen: ongeveer 1100 Rps (€20) per maand en per inwoner. Dit neemt per jaar met meer dan 10% toe. Meer dan 25% van de bevolking leeft onder de armoedegrens.
(Bron: Trotter over Noord-India van uitgeverij Lannoo)

Voorlopig nog vanuit België,
Koen