Een sprookje

Once upon a time…
in een land hier heel ver vandaan, leefde er een heleboel mensen samen in één een huis. Een huis waarin de laptop Koning is en het delen van memorysticks meer regel dan uitzondering is. Tot verschillende virussen de boel overnamen en de laptops al snel geinfecteerd geraakte.

U kan het al raden… mijn laptop moest eraan geloven. Eerst viel de antivirus uit, vervolgens werd het onmogelijk om een nieuwe te installeren en tot slot kon ik mijn e-mails niet meer lezen en geraakte ik niet meer defitg op het internet. Met als gevolg dat ik willens nielens, een zondag, maandag en dinsdag opgeofferd heb om de laptop gefixxed te krijgen. En ooja, ondertussen probeerde ik wat te werken aan het stageproject natuurlijk.

Zondag begon veelbelovend, de dag ervoor waren we namelijk enkele pinten gaan drinken in de donkerste kroeg van Jaipur, “Punjab Hotel”. De sluitingstijd is er een ware aanrader, om 23 uur gaat de boel dicht. Wat betekent dat de politie er hardhandig langskomt, een jeep, vijf obscure politieagenten gewapend met stokken en een hoop zatte Indiers. Anyway, we hadden zondagmorgen dus een beetje hoofdpijn. Net de dag waarop ik eindelijk eens in een zwembad wou springen en mijn laptop wou laten fixxen.

De laptop fixxen betekent naar een computerwinkel hollen, vertellen wat ze moeten doen en beginnen afpingelen op de prijs (we zijn gestart met 1200 Rps en geeindigd met 800Rps, wat nog altijd te veel is maar soit). Het zag er mij een betrouwbare shop uit, dus had ik niet veel zin om er te blijven rondhangen. Maar ik had ook niet genoeg tijd om naar het zwembad te trekken, dus besloot ik maar om wat rond te kuieren in een drukkere straat van Jaipur, net buiten het toeristische centrum. M.I. Road.

Een gezellige boel daar, en zeker een aanrader als ‘foreigner’, al is het maar om een praatje te slaan met een fietsriksja-driver of aangesproken te worden door de vele Indiërs aldaar. Het is niet dat ik er mij aan erger, soms vallen ze best wel mee. En als je een beetje sociaal ingesteld bent beleef je daar de tijd van je leven. Ik herriner me nog drie gesprekken, de fietsriksja-driver, iemand die me ging meenemen naar zijn “private-dancing full of private woman” en nog iemand anders die me perfect kon zeggen wie ik was, in welk huis ik verbleef, bij welke mensen, met wie ik mijn kamer deelde, etc. en hij noemde zichzelf Goeroe. Gelukkig ging het om de Indische vriend van een huisgenoot, een Indiër die er blijkbaar de gewoonte van maakte om met iedere foreigner een gesprek te beginnen.

Maar goed, mijn laptop, buiten het installeren van een sloome windowsXP-versie en slechts drie drivers hadden ze hun werk niet meteen vlekkeloos gedaan. Dus konden ze nog is helemaal opnieuw beginnen en ik zou de dag erna nog eens langskomen. Tevergeefs weliswaar, waardoor er niks anders opzat dan al mijn geld terug te vragen en een andere shop te zoeken. Een officiële Acer-shop deze keer en ik zou nauwgezet toekijken wat hij allemaal doet. We begonnen alweer met 1200 Rps en we eindigde weer met 800 Rps. En we zagen dat het goed was. Tijdens het formatteren en downloaden van de drivers heb ik de shopman verteld over België, wat ik van India vind en wat ik hier doe. De gebruikelijke chit-chat dus.

Ondertussen is de liefde tussen mij en mijn laptop over, ik ben al mijn muziek en documenten kwijt, de goesting om nog veel op een laptop te tokkelen is voorbij en Windows 7 (de nieuwe boel die ze geinstalleerd hebben) is een beetje iets waar ik niet veel van snap.

Maar goed, de nieuwe missie is: de laptop volproppen met Hindi muziek, een weekend doorbrengen in de woestijn en nog een ander weekend doorbrengen in Mumbai. Stageverhalen zijn voor een andere keer. Al kan ik wel vertellen dat we bezig zijn met een ‘communication-plan’ om te werken rond fair trade. Op verschillende niveau’s (intern met social workers, coordinators en extern voor kopers en verkopers).

Tot de volgende
Koen